بیش تر بدانیم:
1.زنان در قدیم برای رنگ کردن مو های خود از حنای سیاه و سرخ استفاده می کردنند.
2.در زمان زندیه هنگامی که زنان به کوچه و بازار می رفتند چادر سیاه یابنفش و یا آبی نیلی به سر می کردند و صورت خود را با روبنده میپوشاندند.
3.در دوره ی قاجار می تونستند موقعیت اجتمایی زنان را از روی قیمت کفش و ارزش چادر و روبنده حدس بزنند.
4.قمیص یا همان شومیز در دوره ی صفوی به پیرهنی گفته می شد که از جلو تا ناف بازمی شد البته شومیز یک واژه ی فرانسوی است.
5.نیم چکمه ی بانوان در دوره ی صفویه مثل جوراب و چهار انگشت بالاتر از قوزک پا بود معمولا هم کار دست بود و با پاچه های گران بها تهیه می شد.
6.در دوره ی ایلخان ، آینه داری از مشاغل پر رونق بود و مردم به سر و وضع خود توجه نشان می دادند و با دادن سکه ای خود را در آینه تماشا می کردنند.
در دورههای مختلف تاریخی، پوشاک مردم تغییراتی داشته است. البته در زمانهای گذشته نیز گروههای مختلف اجتماعی مانند شاهزادگان، روحانیون، نظامیان و ... لباسهای مخصوص به خود می پوشیدند. برخی از جلوه های زمان همچنان ثابت مانده اند و برخی لباسها، در طی از آنها تغییراتی کردهاند.برای مثال اگر در تصاویر دوره های مختلف تاریخی دقت کنیم، می بینیم که مردان همواره سرپوش داشته اند و این سرپوش تاج، انواع کاله، عمامه، دستار و نظایر آن بوده
در دوره ی صفوی بانوان نوعی شلوار به نام تنبان می پوشیدند. که در دوره ی قبل وجود نداشت. ننبان تا قوزک پا می رسید . ساق های شلوار زن ها بلند تر ، تنگ تر و ضخیم تر از شلوار مرد ها بود ، چون آنها هرگز جوراب نمی پوشیدند 
قلنسوه کلاه بلند و نوک تیزی بو که در نواحی ماورالنهر از آن استفاده می شود و در دوره ی سامانیان به عنوان یک کلاه ایرانی رواج داشت.
خوارزمشاهی قلنسوه را به صورت کج روی سر می گذاشتند و به این وسیله از مردم خراسان تفکیک می شدند.
طاهریان و صفاریان هم برای پوشش از سر از قلنسوه استفاده می کردند.
.jpg)
کلیجه کت بلندی در قدیم بوده است که در فصل زمستان آن را به جای پالتو می پوشیدند و گاهی آستر یقه ی آن را از پشم یا پوسته های قدیمی می ختند تا بدن را در برابر سرما محافظت کند . این کت که بیش تر از مخمل سرخ بوده از جلو کاملا بازو آستین هایش تا وسط بازو می رسید
.jpg)
ایرانیان کسانی بودند که کت آستین‌دار و شلوار می‌پوشیدند. مردمان دیگر تمدن‌ها چون آشوریان، بابلیان و یونانیان شلوار نمی‌پوشیدند، و حتا یونانیان به ایرانیان به دلیل پوشیدن شلوار کنایه می‌زدند
در دورهٔ ساسانیان کت کوتاه استفاده می‌شد که بلندای آن تا زیر سینه می‌رسید و آستین‌های بلندی داشت و با دکمهٔ دایره‌ای‌شکل در جلوی سینه بسته می‌شد. ایرانیان تا پیش از اسلام عموماً از نوعی شلوار تنگ و چسبان چرمی استفاده می‌کردند، که برای سوارکاری مناسب بود. پس از اسلام این نوع شلوارها به شلوارهای امروزی کردی شبیه‌تر شد . بنا به روایتی کت و شلوار به شکل امروزی در ایران از دورهٔ صفویه رواج یافت و به خصوص پس از انقلاب مشروطه با گسترش سفرها به اروپا، کت و شلوار در میان مردان ایرانی مورد استقبال واقع شد.
واژهٔ شلوار در اصل شروال بوده‌است که اعراب آن را سروال گفته و جمع آن را سراویل می گویند. در آذری و کردی نیز شروال گفته می‌شود. در زبان مجاری آن را شلواری و در لاتین آن را سارابارا می گویندو در پارسی پهلوی، بدان سلوار گفته می‌شده‌است.
<-PollName->
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: